hıfz-ı hüma

her sabah yaşadığım yeni jenerasyon hafıza kayıplarını kötü birşey olarak görmekten vazgeçtim. her dem yeniden doğarız, haydan gelip hûya gideriz demek kolay. işte uygulama fırsatı. adet gelenek ve görenek dışı bir mnemoni. o ânın hakikatinden gayrı ne var ki zaten. unuttuklarım unutulasılardır. hatırlanacaklar da zaten şimdi ve burda. hatırlanmayı bekleyemeyecek kadar gerçek. bu yeni gerçekçiliği ayakta alkışlıyorum. böyle kabullenilmiş bir hafıza kaybında huzurun dışında birşey kalmıyor geriye. ben denen oluş ise tamamen uçucu.

şecaat

source code filmi 8 dakikalık son periyoddaki donma ile bitmeliydi. ama hollywood coşkuyu durduramıyor, "and they lived happily after" mesajını vermeden edemiyor. kendi algısının cennetine şehadet edişi neden bir son belirlemesin ki?
hz. hüseyin kerbela'da son demlerinde savaşırken, dedesinin ona seslenişi geliyor aklıma: "ben senden şehadet istiyorum, şecaat değil..."

stop and motion

bugün sözlerimle neyi davet ederim eve, sözün önüne bayraktarlık eden düşünceler önce neyi karşılar?
birtek zihin evine gelecek misafiri kendi yaratır. gönül ise beklenmedik misafirlerin yeri. zihin evin holüdür, gönül misafir odası.
mümkünler aleminde yaratıcı her an yeni bir şe'nle şenlenirken, zihnin minik stop motion animasyonlarına stop desem, çok akışkan bir filmin içinde bulacağım kendimi.