ali usta

minicik bir adam, bir cuma günü tuvaletlerimi kırdı. minicik ellerini kanalizasyon boruları, inşaat çamurları ve çimentoya sokarken, bir seramik sanatçısından daha hassas ve zarifti. bütün gün sessizce çalıştı. bitirdiği yeri tertemiz sildi. akşam eve geldiğimde cinlerimi hergün dirilten o makus koku ve beynimin içini kemiren küçük firavun sinekleri gitmişti. güzel kokularla örtülen bir opak kapalılık değil, suyun ya da ahlâkın kendisi gibi şeffaf ve temiz bir iz bıraktı. ellerine sağlık, ellerinden sağlık...

taş

yumurta filmi, babam ve oğlum gibi veraset üzerine bir film. yaşasın ki neredeyse bütün entel tonlu filmlerde erkek figürü istikrarlıca korkak. ıssız adam'ı da tabii bu listenin başına yerleştirmek lazım. duran erkek, durup sigara içen erkek, ona tahammül edip sabırla bekleyen kadın, çay yapan kadın, didinen kadın. aksiyona geçen, takılmayan, hayatından donuk bulanık "şiirsel" boşlukları kaldırabilen "mert" bir figür arasak bulabileceğimiz tek kaynağın başı ve şivesi bozuk, beli silahlı doğu yağızı dizi delikanlıları olması da ürkütücü. elini gerçek hayat taşının altına koyan bir temsille karşılaşamamak da öyle.

merkezkaç

merkezdekine tutunmakla ilgili konustuk dün yosunla. evet tutunmalı ama merkezdeki dönüyor ise, daha sıkı tutunmak gerekiyor. çünkü dönmek devamlı yüz değiştirmektir aynı zamanda, bir sabitliğe tutunmak gibi değil bu yüzden. hedef şaşırtıcı ve sürprizli. ve yine bu tutunma bir sabitliğe tutunmaktan çok zordur, bıraktığında seni fırlattığı merkez"kaç" kuvvet ve mesafesi ile orantılı. kaybolabilirsin ve "haşyet" bu demek olsa gerek, aniden kaybolabilecek olmanın mutlak korkusu. oysa bir sabitliği tutmak ya da bırakmak aynı şeydir. ikiniz de durursunuz orda ve hiç bir şey hareket etmez.

hiç nostalji kabul etmeyen bir hissiyat bu, hiç gaflete imkan tanımayan bir dinamik. hiç bir takıntıya mahal vermeyen bir özgürlük.

merkeze fazla yakınlık ise görece bir sabitlik duygusu yaratabilir bazen, oysa az savrulmak dönmediğin anlamına gelmeyebilir.