mete'nin fotoları, çocukluğumun, eskinin birşeylerini hatırlatıyor da içimi öyle kazıyor desem, değil. çünkü gördüklerimin çoğu geçmişimin gerçek izleri değil. peki öyleyse bu tanıdıklık hissi niyedir? gözünün yansıttıklarında görüşün, görenin kendisini gördüğüm için mi? iddiasızca şarkı mırıldanır gibi diye mi? bu fotolarla ilk karşılaştığımdan beri bu devam ediyor: belki de hiçbir zaman o kaotik, kararsız ritmimde fiksleyemediğim, bekletemediğim ve bekleyemediğim, seyredemediğim zamanın, yani iyi foto çekemememin diyeti. oh be birileri çekebiliyor, ben de biraz yavaşlıyorum onları görünce, bir küçük yaz öğlen uykusu gibi erteliyorum, erteleniyorum:
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder