ruj

amerikadayken uzak bir yerdeyim diye haber ediyordum bu blogla. atlamadan yaşadıklarımı yazıyor, yazarken özeniyordum. şimdi beni zaten gören bilen belli diye benim bile haberdar olmadığım bir iç sesle uzaya doğru haykırıyor olmaktan büyük bir rahatsızlık duydum birden. pijamalarımla sokakta gibiyim. oysa iffet hanım teyze benden söz almıştı vasiyet etmişti, ruj sürmeden sokağa çıkma diye.

evet ruj edeptir... bugün iç mimarlıktan emineyi gördüm çok şık giyinmiş; hayrola dedim. öğrencilerin jürileri var. onlar özendi ben de özeneyim kendime dedim, dedi.

o hesap.

sayıklama hakkım yok aslında. zihnim iki kelimeyi bir araya getiriyor da onları buraya geçiriyorsam, ufak tefek biriktiyse birşeyler meramımdır, hakkıdır, çıkmalıdır.