ofis ours

bir tür tekstil dükkanı gibi, ya da alışveriş merkezi gibi bu ofiste sabah sekiz akşam sekiz arası çalışıyorum. klima gürültüsünden başka pek birşey duymuyorsun burda. eğer kafanı dinlemek istersen kapının önüne çıkıp koskoca caddede tek tük geçen araba seslerinin arasından kuş seslerini dinleyerek biraz taze hava alabilirsin... zira burda pencere açmak diye birşey yok. otele ilk geldiğimde de birisini çağırmak zorunda kalmıştım pencereyi açması için ve adam "you need some fresh air?" diyerek sanki çok enteresan birey istiyormuşum gibi tutulmayı tutulmayı toz içinde kalmış kulbundan kaldırdı ağır pencereyi. zaten o gün bugün de kapatmıyorum. büyük borulardan geçen gürültülü hava, bütün amerikayı saran sarmalayan bir ejderha gibi ama kimse bunun farkında değil. bu gürültüde sessiz sedasız konuşarak birbirlerinin hızlı mırıltılarını bile duymayı, "oh yes?" demeyi filan öğrenmişler. tabii kendimi biraz haminne, biraz yozgatın köyünden gelmiş dut satıcısı, ya da özenti lise öğrencisi gibi filan hissediyorum ama allahtan "excuse me?" diyip tekrarlatabiliyorum ne dediklerini. "oh yes", "oh really?" filan derken hayat gelip geçiyor. hasta ziyaretine giden sağırın hikayesine dönmeyelim de...