that's wright...

gitme havasına girdim ya turist hislerim arttı, özellikle de oak park bölgesine ve otelime karşı daha ayrılmadan nostaljik hisler besler oluverdim... bu güzel frank lloyd wright beldesinin nadide tarihi ve turistik güzelliklerini görmek 4 aydan sonra bugüne denk geldi yani. yürüme mesafesiyle 10 dk yol halbuki.

bugünün pazar olması hasebiyle gezime "unity center" denen hem dini hem milli hem sivil işlevli wright yapısını gezmekle başladım. gerçekten de özellikle kilise kısmı, kilise fikrine dair kafadaki bütün klişeleri sallayan bir bina, hem tipoloji hem de ölçek açısından çok etkiledi beni. çünkü neredeyse klasik türk evinde görmeye alıştığımız o insani ölçek, japone bir düzlük ve geometriklik ve ahşabın mebzul ve en dürüst ve ham haliyle kullanımı. tabii yakışıklı bir rahip ve atonal ilahileri başarıyla ve güçle söyleyen sağlam bir koro. ayin sonrası dışarıdan gelen kesif kahve kokusunu takip edince kurabiyelere de ulaştım, sonra da herkesin yakasında birtakım kartlar olduğunu farkettim ve bende olmadığını.. ve bunun bir sorun yaratabileceğini hisseder gibi oldum ki bir adam gelip benimle kounşmaya başladı. türkiyeli olduğumu söylediğimde bana sorduğu soru gerçekten ilginçti: "are you from germany?" almana mı benziyorum dediğimde, almanyada yaşayan türklerden dem vurdu, bu garip tümevarım ya da tümdengelim karşısında donakaldım. unity centera hoşgeldin diyerek cümlesini bitirdiğinde ben dışarı doğru yollanmıştım bile.

ikinci durağım, wright amcamızın ev ve ofisiydi. yine aynı insanilik ve ışıklılık, çok işlevlilik ve art nouveau sevgisi doldu içime. kış güneşi şıkırdıyordu, iki durak arasında dünyanın en büyük pancake'inin onda birini yedim. otele gelip north carolina biletimi aldım.