başkend.c.

artık gerçekten nerede olduğumu ve ne yaptığımı çok fazla bilmiyorum. önceleri döndüğüm yer olarak chicago tuhaf geliyordu, ama şimdi north carolina'ya "dönmüş" bulunuyorum, hafta sonunu d.c. de geçirdikten sonra. katman katman bir gitmeler ve dönmeler hissi içindeyim. çocukluk arkadaşlarım kerim ve nilüferlerde kalıp, birkaç hafta önce dallas'ta evlerinde kaldığım kuzenim cihanın da aynı yerde olduğunu öğrenip, üstüne üstlük odtüden fotoğrafçı arkadaş güneş'i de arayıp hepsi ile birlikte ve cümbür cemaat görüştükten sonra dünya mı küçük, biz mi dünyayız, bilemedim...

d.c. güzel, geniş, müzeli, düzenli, anıtlı anıtlı biryer. iki gün içinde ancak bu kadar fikir sahibi olabildim. ancak uzay mekiklerinden dinazorlara, modern sanattan native amerikalılara kadar her türlü konudaki müzeler bir bölgede toplanmış ve hepsi bedava, gez gezebildiğin kadar. tabii çok hoş bir imkan... bir de bazı ismi lazım değil amerikan şehirlerinden daha kimlikli, çünkü ister beğenelim ister beğenmeyelim, bir devlet baba duygusu, bir iktidar coşkusu var... bir ankara planlılığı, onun çok daha geniiiş bir versiyonu...

dönüşte ikea'ya uğradık, işte o zaman cangüzel ablanın yüzüme peçeteyle rüzgar yapıp; burası washington-north carolina arası, yolda mola verdik falan demesi gerekti, beynim kısa devre yapmasın diye...