bakmak

artık birşeylerin enteresan gelmemeye başladığı, tren penceresinden bakılmayan, orada burada uyuklanan bir döneme girmiş bulunuyorum. hani istanbul'da artık vapurda ya da motorda denize bakmayıp gazete okuyan yerli insanlar vardır da hani biz ankaralılar garipseriz ya onun gibi.

buranın bu kadar kolay tükenmesi galiba insanların insan yüzüne pek az bakmasıyla da ilgili. yani aslında bütün gördüklerimizi birbirimizin yüzünde görüyoruz. birbirimizin yüzüne bakmazsak da aynılaşacak, aynalaşacak, aktaracak, kotaracak, devşirecek birşey kalmıyor.

yani insan yüzüne bakmazsan, pencereden de bakmaz oluyorsun, manzarayı da görmez oluyorsun. galiba o yüzden ilk defa kafamı kaldırmadan kitap okuyabiliyorum ortalık yerde, "dışarıda görecek daha enteresan birşey yok" hissi sayesinde.