nasır

gittiler... iki gün sonra chicago'ya dönüyorum. şehir beni görünce ne yapacak bilmem. chicago beni istanbula hazırlasa iyi olur. çünkü burada nasırlarım yumuşadı; nasır ne kadar sert olsa ve acı verse de bazen, ayakkabının ayağını vurmasını engeller, sağlam bir kaledir. şimdi herşeyin arkasındaki sessizlik belirdi işte, ev halkı yorgun bir akşam üstü uykusunda. yürüyüşe çıktım ve küçük bir göl gördüm demin. içinde üç ördek vardı: ev sahiplerim dostlar suda yüzdüler, ben gelince kaçtılar. geriye orman ve sudaki aksi kaldı. anladım, yakında başım ayaklarım ve ben bir arada kalacağız ve ben kendime güzel hikayeler anlatmak isteyeceğim kendi suyuma çarpan. ışıkları açıp birazdan birkaç lokma birşeyler atacağız ağzımıza. cuma günkü sunuşuma hazırlanacağım merkezdeki. inşallah güzel geçer ve emeklerin içindeki öz görünür projeksiyondan. inşallah derim kolay sertleşmez, korur beni yine de, şartsız şurtsuz ve her daim sevenler gibi.